CEL
Relaks jest to kontrolowane zmniejszenie napięcia psycho-fizycznego
w całym ciele. Celem relaksu jest redukcja aktywności organizmu. Jego krótkotrwały odpoczynek odczuwany jako wewnętrzny spokój, przyjemna demobilizacja. Relaks przyspiesza regenerację organizmu po zwiększonym wysiłku, poprawia komfort psychiczny i ułatwia koncentracje przygotowując do czekających go zadań.
PRZEZNACZENIE
Treningi relaksacyjne przeznaczone są dla ludzi zmęczonych lub chorych
w różnych grupach wiekowych. Szczególnie ważne dla osób narażonych na liczne przeciążenia jakie wymusza współczesne szybkie tempo życia. Trening relaksacyjny uzupełnia leczenie chorób psycho-somatycznych (nadciśnienie, astma, choroby wrzodowe przewodu pokarmowego, migrena).
EFEKTY
Specyficzne dla stanów relaksu jest:
- zmniejszenie napięcia mięśni,
- spadek ciśnienia tętniczego i zwolnienie akcji serca,
- zwolnienie i pogłębienie oddechu,
- zmniejszenie zużycia tlenu,
- zmniejszenie tempa przemiany materii.
Systematyczny trening relaksacyjny:
- obniża poziom lęku,
- zwiększa tolerancję na odczucie bólu,
- stabilizuje reakcje emocjonalne,
- odwraca uwagę od uciążliwości choroby,
- pomaga w ujawnieniu i odreagowaniu negatywnych emocji,
- wyzwala potrzebę ekspresji,
- redukuje zmęczenie,
- poprawia samopoczucie,
- poprawia odporność psychiczną,
- regeneruje organizm,
- uaktywnia pamięć, koncentrację uwagi,
- redukuje napięcie psychofizyczne
- uczy działań antystresowych
- poprawia samoocenę i wiarę w niefarmakologiczne sposoby leczenia
Efekty treningu relaksacyjnego mogą wystąpić już po pierwszym seansie.
W celu wzmocnienia oddziaływania zaleca się systematyczne uczestnictwo w co najmniej 4 – 7 seansach relaksacyjnych.
PRZECIWSKAZANIA
Przewlekłe wyniszczenie organizmu osłabienie połączone z niskim ciśnieniem tętniczym (górna granica poniżej 80), wolna akcja serca (poniżej 60).
CENNIK dla osób nieprzebywających na turnusie
Psychoterapia indywidualna – 60zł., 50min.
Psychoterapia par/rodzin – 70zł., 90min.
Trening relaksacyjny - 25zł., 40min. (przy grupie min. 3 osobowej
PSYCHOLOG
mgr Katarzyna Seta – psycholog, psychoterapeuta
Ukończyła Psychologię Kliniczną w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Dalsze kształcenie: Wielkopolskie Towarzystwo Terapii Systemowej, zakończone Certyfikatem Psychoterapeuty i Doradcy Systemowego, posiadającego atestację PTP. Odbyła liczne szkolenia z technik relaksacyjnych oraz profilaktyki stresu. Członek Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, Członek Nadzwyczajny Wielkopolskiego Towarzystwa Terapii Systemowej. Od 2009r. Członek Wspierający Polskiego Stowarzyszenia Choroby Huntingtona aktywnie uczestniczący w Konferencjach Naukowych, w podejmowanych działaniach z obszaru oddziaływań psychologicznych oraz psychoterapeutycznych: psychoterapia indywidualna, rodzin, wsparcie osób opiekujących się chorym członkiem rodziny, obciążonym genetycznie, wsparcie indywidualne dla osób borykających się z podjęciem decyzji wykonania badania genetycznego, prowadzenie grup wsparcia, telefoniczne konsultacje psychologiczne.
Posiada wieloletnie doświadczenie w centrach leczenia i rehabilitacji. W ramach podejścia systemowego praca psychologiczna obejmuje terapię osób po urazach czaszkowo-mózgowych, udarach oraz po uszkodzeniach obwodowego układu nerwowego.
W pracy terapeutycznej łączy wiele nurtów i teorii, ze szczególnym uwzględnieniem podejścia systemowego. W praktyce psychoterapeutycznej opiera się na mocnych stronach człowieka, wzmacnianiu umiejętności zauważenia jego pozytywnych cech, talentów i umiejętności na drodze rozwoju osobistego. Praca w zawodzie psychologa jest dla niej wielką pasją, a człowiek wielką wartością. Dbając o najwyższy standard świadczonych przez siebie usług pracuje zgodnie z kodeksem etyczno-zawodowym psychologa.
Prowadzi terapię indywidualną dorosłych, par oraz rodzin oraz treningi relaksacyjne.
Zajmuje się zagadnieniami dotyczącymi: terapią indywidualną w kategoriach zmian systemowych, treningami relacji interpersonalnych, terapią osób z niepełnosprawnością, terapią następstw stresu pourazowego, lęku oraz depresji, trudności adaptacyjnych, kryzysów życiowych, jak również radzeniu sobie w chorobie, jak i leczeniu długoterminowym m. in. w kategoriach: akceptacji własnego stanu fizycznego, jego ograniczeń i skutecznych form kompensacji; dostosowania realistycznego do ograniczeń wynikających z choroby; realnej oceny własnych możliwości fizycznych, społecznych i rodzinnych oraz umiejętność tworzenia zespołów wsparcia.