Psycholog
mgr Katarzyna Seta – psycholog, psychoterapeuta
Ukończyła Psychologię Kliniczną w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Dalsze kształcenie: Wielkopolskie Towarzystwo Terapii Systemowej, zakończone Certyfikatem Psychoterapeuty i Doradcy Systemowego, posiadającego atestację PTP. Odbyła liczne szkolenia z technik relaksacyjnych oraz profilaktyki stresu. Członek Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, Członek Nadzwyczajny Wielkopolskiego Towarzystwa Terapii Systemowej. Od 2009r. Członek Wspierający Polskiego Stowarzyszenia Choroby Huntingtona aktywnie uczestniczący w Konferencjach Naukowych, w podejmowanych działaniach z obszaru oddziaływań psychologicznych oraz psychoterapeutycznych: psychoterapia indywidualna, rodzin, wsparcie osób opiekujących się chorym członkiem rodziny, obciążonym genetycznie, wsparcie indywidualne dla osób borykających się z podjęciem decyzji wykonania badania genetycznego, prowadzenie grup wsparcia, telefoniczne konsultacje psychologiczne.
Posiada wieloletnie doświadczenie w centrach leczenia i rehabilitacji. W ramach podejścia systemowego praca psychologiczna obejmuje terapię osób po urazach czaszkowo-mózgowych, udarach oraz po uszkodzeniach obwodowego układu nerwowego.
W pracy terapeutycznej łączy wiele nurtów i teorii, ze szczególnym uwzględnieniem podejścia systemowego. W praktyce psychoterapeutycznej opiera się na mocnych stronach człowieka, wzmacnianiu umiejętności zauważenia jego pozytywnych cech, talentów i umiejętności na drodze rozwoju osobistego. Praca w zawodzie psychologa jest dla niej wielką pasją, a człowiek wielką wartością. Dbając o najwyższy standard świadczonych przez siebie usług pracuje zgodnie z kodeksem etyczno-zawodowym psychologa.
Prowadzi terapię indywidualną dorosłych, par oraz rodzin oraz treningi relaksacyjne.
Zajmuje się zagadnieniami dotyczącymi: terapią indywidualną w kategoriach zmian systemowych, treningami relacji interpersonalnych, terapią osób z niepełnosprawnością, terapią następstw stresu pourazowego, lęku oraz depresji, trudności adaptacyjnych, kryzysów życiowych, jak również radzeniu sobie w chorobie, jak i leczeniu długoterminowym m. in. w kategoriach: akceptacji własnego stanu fizycznego, jego ograniczeń i skutecznych form kompensacji; dostosowania realistycznego do ograniczeń wynikających z choroby; realnej oceny własnych możliwości fizycznych, społecznych i rodzinnych oraz umiejętność tworzenia zespołów wsparcia.
